Pod względem formy - serial zrealizowany lepiej niż poprawnie. Współczesny, ale bez millenialsowego szaleństwa. Są wszystkie elektroniczne gadżety codziennego użytku, jest prawo do bycia zapomnianym w sieci... Jest wreszcie piękna, w każdej scenie jakże stylowo wyglądająca Naomi Watts.
Gorzej ze scenariuszem - jego spójnością, logiką, racjonalnością choćby emocjonalną. Jako że jestem psychoterapeutą - znam to środowisko od podszewki :) Może Was zadziwię - ale psychologowie, psychiatrzy, psychoterapeuci sami najlepiej wiedzą, że wśród nich (nas :) jest nadreprezentacja osób zaburzonych. I to są fakty, to jest tajemnica poliszynela. Tak więc oś serialu - zaburzenie Jean (narcyzka z silnym rysem psychopatycznym, z osiowymi objawami: patologiczną skłonnością do konfabulacji, manipulowaniem ludźmi, nieliczeniem się z ich dobrostanem psycho-fizycznym, deficyty w uczuciowości wyższej, etc.) - nie jest niczym nietypowym dla tegoż środowiska. Dużo gorzej jest z prowadzeniem narracji. Jean powinna być dużo bardziej ostrożna, paranoicznie wręcz. Nie popełniałaby tak banalnych błędów, jak afiszowanie się i całowanie z Sidney na ulicy/restauracji/wieczorze kawalerskim. Nie wpadłaby wreszcie tak - znowu - banalnie: plagiatując opowiadanie Alexis (wystarczy google...).
Ostatni odcinek natomiast jest tak beznadziejny, że aż nie chce mi się go komentować. Scenarzysta sam nie miał pomysłu na to, jak tę niepoukładaną historię zakończyć...