Dziękuję za ten komentarz. Zgadzam się z Tobą. Bardzo! Życie tych dzieci było koszmarem... Chwilami brakowało mi tchu (też na wspomnienie własnych, podobnych, rodzinnych historii)...i zakończenie gloryfikujące ojca i przesłaniające jego patologie zwykłym ekstrwertyzmem zakrawa na fałsz. Życia po takich doświadczeniach nie układa się tak łatwo i nie jest to takie proste.

A ja się nie zgadzam. Większość z was tu na forum ma jeden problem - odnosicie swoje przekonania do tego co jest w filmie. Poszerzcie choć na chwilę swoje horyzonty i zacznijcie szanować inny punkt widzenia. Autorka książki chciała tak a nie inaczej pokazać swoich rodziców. Wybaczyła ojcu, który był jaki był. Po co to oceniać? Ma do tego prawo, bo tak czuła. Oceniając film można się nie zgadzać z poglądami w nich zawartymi ale trzeba docenić inne jego części - scenariusz, aktorstwo, montaż, muzykę, I może trzeba pomyśleć, że ktoś na drugim końcu myśli inaczej niż my.
Darowałby sobie tekst w stylu: "Życie po takich doświadczeniach nie układa się tak łatwo i nie jest to takie proste" - bo aż chce się napisać: no coś Ty... To że Tobie się nie ułożyło tak łatwo nie znaczy, że innym ludziom podobnie. Ukazana w filmie miłość (tak, miłość) była trudna, ale w oczach tych dzieci widziałem radość i szczęście . Mimo chwil pełnych cierpienia. Przedstawione przyznanie się do korzeni, poczucie przynależności, pojednanie jest pięknie przedstawiony w ostatnich scenach. 

"Cukierkowe zakończenie nie pasujące do całości" - proponuję napisać maila do pierwowzoru bohaterki i jej przekazać swoje uwagi w stylu "szanowna pani, to pojednanie pani z ojcem na końcu nie pasuje do całości". Szkoda strzępić klawiaturę.

Syndrom sztokholmski, przykra sprawa.

Dokładnie syndrom sztokholmski. I to rzeczywiście jest przykra sprawa... Tak dla przykładu (moja branża): ileż dorosłych dzieci pedofów trzyma się relacji ze swoimi oprawcami w imię tego, że kiedyś sie z nimi bawili i kupowali cukierki. Też była radość. Były marzenia. Były wyjścia do parku, cyrku i gra w planszówki. Też była prawdziwa miłość rodzica do dziecka i dziecka do rodzica...(w jego rozumieniu). Bo każda patologiczna relacja właśnie dlatego wiąże, bo oprócz przemocy ma te dobre chwile. I ten film o tym jest.

Zgadzam się. Dziwi mnie, że nikt się nimi nie zainteresował, że dzieci nie chodzą do szkoły, że mieszkają w opuszczonym domu itp. To wszystko jeszcze okej, do zniesienia, ale końcówka to już przesada kompletna. Cały film jesteśmy trzymani w takim stanie zawieszenia, mianowicie czy uda się już dorastającym dzieciom uciec i być na swoim, czy jednak zostaną wciągnięte w te bagno. Ostatecznie trójka rodzeństwa daje radę, najmłodsza widać że jeszcze szuka swojej drogi... Ale po śmierci Rexa te prawdziwe postaci zaczynają go wychwalać przed kamerą jakby był nie wiadomo kim, jakby wyciągał dziecko spod lodu ryzykując własnym życiem... O zmarłych dobrze, albo wcale, ale te sceny po zakończeniu filmu są niepotrzebne i mieszają odbiór filmu

Ojciec był złym rodzicem przede wszystkim dlatego, że był alkoholikiem.